Ο Νικήτας Σταυρινάκης γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, Χημική Μηχανική στη Διύλιση Πετρελαίου στη Γαλλία στο –Institut Français du Pétrôle (IFP) στη Rueil Malmaison (μεταπτυχιακό)– και Διοίκηση Επιχειρήσεων (μεταπτυχιακό) στην ΑΣΟΕΕ. Εργάστηκε επί 43 σχεδόν χρόνια ως ανώτερο διευθυντικό στέλεχος και γενικός διευθυντής σε εταιρείες πετρελαιοειδών, χημικών, πετροχημικών και πλαστικών προϊόντων.
Διαθέτει, μαζί με την κόρη του Ευαγγελία Σταυρινάκη (με σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σήμερα καθηγήτρια επιχειρηματικότητας στο βρετανικό σχολείο St Catherine’s), συλλογή ιστορικών κειμηλίων, που συλλέχθηκαν τα τελευταία 60-65 χρόνια και καλύπτουν την περίοδο από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Από το 2001 μέχρι σήμερα, ενότητες της συλλογής τους έχουν εκτεθεί, μόνες τους ή συμμετοχικά με άλλους εκθέτες, σε 26 συνολικά εκθέσεις στην Αθήνα και στην περιφέρεια, με εντελώς ανιδιοτελή παραχώρηση των εκθεμάτων.
Ο ίδιος αφηγείται:
«Ένα πρωί, κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου στο αριστερό πεζοδρόμιο, στο ύψος της Ιπποκράτους, έξω από το εμβληματικό αθηναϊκό ζαχαροπλαστείο του Τσίτα, είδα έναν λαϊκό εργατικό τύπο να έχει απλωμένα καταγής, σε ένα τσούλι, μερικά ίδια ακροκέραμα. Ήταν κατεδαφιστής και τα είχε πάρει από κάποιο παλιό σπίτι και τα πουλούσε 500 δραχμές το ένα –όσο περίπου το αντίτιμο του εισιτηρίου του λεωφορείου. Πρώτη μου φορά έβλεπα ακροκέραμα στο πεζοδρόμιο. Πάντα αντίκρυζα τις φιγούρες τους, ψηλά με φόντο τον αττικό ουρανό. Ένιωσα τον πεσμένο κατάχαμα Ερμή να με φωνάζει. Αγόρασα έναν, με τα μόνα χρήματα που είχα στις τσέπες μου – το αντίτιμο του εισιτηρίου. Μου τον τύλιξε σε μια εφημερίδα. Πήγα στο Χημείο στη Σόλωνος και τον έκρυψα στο ντουλαπάκι μου στον πάγκο του εργαστηρίου. Το επόμενο πρωί, ήταν πάλι εκεί ο κατεδαφιστής, με ανθεμωτά όμως ακροκέραμα. Και πάλι με τα πόδια στο σπίτι, εκείνη την ημέρα. Τα δυο αυτά ακροκέραμα είναι, από τότε, σε περίοπτη θέση στο σπίτι μας, παρόλο ότι υπάρχουν άλλα αξιολογότερα και πολύ πιο σπάνια στη συλλογή μας.
Έτσι ξεκίνησα, πριν από περίπου 60-65 χρόνια, με αφορμή τον στο πεζοδρόμιο προς πώληση πανέμορφο Ερμή. Κίνητρο, η αγάπη για εκείνα τα ελληνικά αντικείμενα που χάνονταν. Μαζί με την αγάπη και οι παιδικές μου καταβολές να μαζεύω αντικείμενα που μου άρεσαν. Και σιγά σιγά, με τα χρόνια, με πολύ μεράκι, με ψάξιμο, μελέτη, ταξιδεύοντας κι αναζητώντας, και όσο οι οικονομικές δυνατότητες μου το επέτρεπαν, δημιούργησα (μαζί με την κόρη μου Ευαγγελία αργότερα) μια συλλογή που έχει σχέση αποκλειστικά με τη νεότερη και σύγχρονη ελληνική ιστορία, καθώς και με τη λαϊκή μας τέχνη. Στην προσπάθειά μου αυτή, καθώς και στην οργάνωση των εκθέσεων, πολύτιμος αρωγός και συμπαραστάτης είναι η σύζυγός μου, Αλκμήνη Παπαδοπούλου».